Διαδικασία λήψης αποφάσεων
Η λήψη αποφάσεων διακρίνεται σε τέσσερα μοντέλα σύμφωνα με τους Robbins and Judge.
Το πρώτο αποτελεί την ορθολογική λήψη αποφάσεων και στηρίζεται σε έξι βασικά βήματα, η ύπαρξη των οποίων οδηγεί στα καλύτερα δυνατά αποτελέσματα. Τα έξι βασικά βήματα είναι: ο ορισμός του προβλήματος, ο προσδιορισμός των κριτηρίων απόφασης, ο καθορισμός της βαρύτητας των κριτηρίων, η ανάπτυξη εναλλακτικών, η αξιολόγηση των εναλλακτικών και τέλος η επιλογή της καλύτερης εναλλακτικής. Το άτομο που καλείται να λάβει μία απόφαση, σύμφωνα με το ορθολογικό μοντέλο, οφείλει να εντοπίσει τις καλύτερες δυνατές λύσεις, να κάνει τη συλλογή των απαραίτητων πληροφοριών για το αντίστοιχο θέμα και τέλος να προβεί στη λύση η οποία παρουσιάζεται ως η βέλτιστη και όχι μόνο ως λογική και αποδεκτή, όπως συνήθως παρατηρείται.
Το δεύτερο μοντέλο ονομάζεται περιγραφικό ορθολογικό μοντέλο και αποτελείται από τρία βασικά χαρακτηριστικά, που το διαφοροποιούν από το πρώτο. Το πρώτο χαρακτηριστικό αποτελεί η περιορισμένη έρευνα που πραγματοποιεί το άτομο, με σκοπό την εύρεση των πιθανών εναλλακτικών λύσεων, λόγω έλλειψης χρόνου, ενέργειας και χρημάτων. Σε περιπτώσεις όπου οι συνθήκες δεν είναι ευνοϊκές τα άτομα καταφεύγουν στο ορθολογικό μοντέλο για την επιλογή μίας γρήγορης και πάντα σωστής επιλογής. Το δεύτερο χαρακτηριστικό είναι η επιλογή μίας μικρότερης σε απόδοση στρατηγικής. Το άτομο δε χρησιμοποιεί τη βέλτιστη πιθανή λύση, γιατί δεν έχει τα απαραίτητα εφόδια για να το κάνει. Τέλος, το τρίτο χαρακτηριστικό αποτελεί η μη επαρκής συλλογή πληροφοριών για το αντίστοιχο πρόβλημα σε συνδυασμό με την αδυναμία ρύθμισης των συνθηκών. Σε αυτήν την περίπτωση τα άτομα αδυνατούν να συλλέξουν όλες τις πληροφορίες, επομένως καταλήγουν σε συμπεράσματαπου επιβάλλονται από τον ορθολογικό τρόπο σκέψης.
Τρίτο στη σειρά μοντέλο που αφορά τη λήψη αποφάσεων αποτελεί το μοντέλο της ελάχιστης ικανοποίησης. Σύμφωνα με αυτό το μοντέλο το άτομο καταλήγει να εφαρμόσει μία πρακτική ως λύση του προβλήματος, η οποία δεν είναι η βέλτιστη, αλλά κρίνεται ως ιδανικότερη, κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες. Τα άτομα επιλέγουν την ελάχιστη ικανοποίηση σε περιπτώσεις όπου υπάρχει πίεση χρόνου και δεν μπορεί να ολοκληρωθεί μία διαπραγματευτική διαδικασία. Επίσης συναντάται σε περιπτώσεις όπου ένα από τα δύο μέρη της διαπραγμάτευσης δεν είναι σε θέση να διεκδικήσει τα βέλτιστα, με αποτέλεσμα να υποχωρεί στο καλύτερο δυνατό σενάριο. Καλύτερο δυνατό σενάριο, σε αυτές τις περιπτώσεις, είναι να μη χάσει πολλά από τη διαπραγμάτευση,αλλά να μην κερδίσει τελικά και κάτι σημαντικό. Τα άτομα αυτά συνήθως στερούνται ειδικής εκπαίδευσης και γι᾽ αυτόν τον λόγο λαμβάνουν αποφάσεις, μέσω της συνήθειας και των απλών κανόνων.
Το τέταρτο και τελευταίο μοντέλο της λήψης αποφάσεων είναι το πολιτικό. Στο μοντέλο αυτό εμπεριέχονται οι διαδικασίες που σχετίζονται με τα συμφέροντα και τους στόχους των ανωτέρων, όπως για παράδειγμα κάποιο διοικητικό συμβούλιο, το ιατρικό προσωπικό, τα εταιρικά στελέχη και οι ρυθμιστικές αρχές.
