Αναπηρία και εργασία
Στην Ελλάδα υπολογίζεται ότι περίπου το 10% του πληθυσμού πάσχει από κάποια μορφή αναπηρίας. Οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουν τα άτομα αυτά είναι πολλές και ποικίλες και αφορούν τόσο την καθημερινότητά τους όσο και την αντιμετώπισή τους από τα υπόλοιπα μέλη του κοινωνικού συνόλου.
Σε σχέση με τις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης η κρατική μέριμνα για τα άτομα με αναπηρία υπολείπεται σημαντικά, το ίδιο όμως παρατηρείται και στην κοινωνική αποδοχή των ατόμων αυτών. Υπάρχουν πάρα πολλά στερεότυπα τα οποία είναι ακόμα ισχυρά (π.χ. η «προσωπικότητα του αναπήρου», η πεποίθηση ότι «δεν μπορεί να αντέξει το στρες της εργασίας»), και παρεμποδίζουν την ένταξη των αναπήρων στην αγορά εργασίας ως ισότιμοι υποψήφιοι για μία θέση. Οι ανάπηροι δεν ζητούν ελεημοσύνη ή «χάρες», αλλά να αξιολογηθούν για τη θέση με βάση το βιογραφικό τους και τα προσόντά τους. Σαφώς η αναπηρία τους είναι πιθανόν να μην τους καθιστά κατάλληλους για κάποιες θέσεις που απαιτούν συγκεκριμένες δεξιότητες, ωστόσο υπάρχουν πάρα πολλές θέσεις τις οποίες θα μπορούσαν να διεκδικήσουν, τις χάνουν όμως λόγω της αναπηρίας τους. Είναι λογικό οι εργοδότες, οι οποίοι συχνά δυσκολεύονται να καλύψουν το μισθολογικό και ασφαλιστικό κόστος, να είναι διστακτικοί ως προς την πρόληψη ατόμων με αναπηρία, αναλογιζόμενοι τις δυσκολίες που μπορεί να προκύψουν. Παρόμοιες δυσκολίες μπορεί να αντιμετωπίσουν βέβαια και με άτομα χωρίς αναπηρία, των οποίων η προσωπικότητα μπορεί να δημιουργεί προβλήματα στις συναδελφικές σχέσεις ή η παραγωγικότητά τους μπορεί με την πάροδο του χρόνου να μειωθεί. Επιπλέον, είναι πιθανό κάποιος υπάλληλος από ήδη υπάρχον εργατικό δυναμικό, να εισέλθει στον κόσμο της αναπηρίας, κατά τη διάρκεια της καριέρας του, συνεπώς η αναπηρία είναι ένα θέμα το οποίο απαιτεί προσαρμογές, αλλά δεν θα έπρεπε να περιορίζει την προσβασιμότητα του ατόμου στην εργασία.
Οι περισσότεροι από εμάς έχουμε συνδέσει την αναπηρία με την λύπηση και την ελεημοσύνη και αυτό ίσως να δικαιολογείται στους προηγούμενους αιώνες, όταν ο ανάπηρος θεωρείτο ο παρίας της κοινωνίας και δεν του δινόταν οι ευκαιρίες να μορφωθεί και να ξετυλίξει το δυναμικό του. Στη σημερινή εποχή όμως, οι κατακτήσεις του ανθρώπινου πολιτισμού απαιτούν την εξοικείωση με τη διαφορετικότητα και την ίση μεταχείριση όλων των ανθρώπων. Αυτό δεν σημαίνει να προσληφθεί κάποιος μόνο και μόνο επειδή είναι ανάπηρος, αλλά να αξιολογηθεί βάσει των προσόντων του όπως ακριβώς θα γινόταν και αν δεν ήταν ανάπηρος. Το πρόβλημα στην Ελλάδα ξεκινά φυσικά από πιο απλά προβλήματα που ακόμα δεν έχουν αντιμετωπιστεί, π.χ. είναι δύσκολο για τους αναπήρους ακόμα και να κυκλοφορήσουν στις πόλεις, όπου τα πεζοδρόμια είναι κατειλημμένα (αν όχι από τραπεζοκαθίσματα, από δέντρα!) και δυσχεραίνουν την πρόσβαση των αμαξιδίων). Η δυσκολία συμμετοχής τους στα κοινά αποτρέπει τους πολλούς να εξοικειωθούν με την αναπηρία και να καταρρίψουν τα στερεότυπα με τα οποία έχουν γαλουχηθεί, κατάκτηση που παρατηρείται σε άλλες χώρες, όπου οι ανάπηροι συμμετέχουν σε όλες τις πτυχές της κοινωνικής ζωής.
Τα άτομα με αναπηρία ιδίως τα νέα πρέπει να ενθαρρύνονται να εισέλθουν στον εργασιακό χώρο και να μην επαναπαύονται στα επιδόματα που έτσι κι αλλιώς βαίνουν μειούμενα λόγω της οικονομικής ύφεσης. Η εργασία δεν εξασφαλίζει μόνο ένα εισόδημα που επιτρέπει τη βελτίωση του επιπέδου ζωής, αλλά παράλληλα βοηθά στην ψυχική ισορροπία, στη δημιουργία σχέσεων και την κοινωνική καταξίωση.
