Είναι το γκράφιτι μια μορφή τέχνης;
Γκράφιτι («τοιχογράφημα») είναι η αναγραφή κειμένου, όπως συνθημάτων, ή η ζωγραφική σε επιφάνειες που συνήθως βρίσκονται σε δημόσιους χώρους (για παράδειγμα σε τοίχους). Πρωτοεμφανίστηκε την ίδια περίοδο και στα ίδια μέρη που αναπτύχθηκε το κίνημα του Χιπ χοπ. Γι’ αυτό πολλοί θεωρούν ότι αποτελεί μέρος της κουλτούρας Χιπ χοπ.
Σε πολλά κτίρια μεγάλων πόλεων απεικονίζεται κάποιο είδος γραφής ή σχεδίου ζωγραφισμένο επάνω στους τοίχους τους. Αν και ορισμένες από αυτές τις τοιχογραφίες δημιουργούνται κατόπιν συνεννοήσεως, αρκετές γίνονται χωρίς την άδεια ή την συναίνεση του ιδιοκτήτη. Το γκράφιτι, γνωστό και ως τέχνη του δρόμου, περιγράφει τα σχέδια, τα συνθήματα, τους πίνακες ή τις λέξεις που γράφονται σε δημόσιους χώρους. Κάποιοι αποκαλούν αυτή τη μορφή έκφρασης βανδαλισμό, ενώ άλλοι την προσδιορίζουν ως μια μορφή καθαρής τέχνης.
Σύμφωνα με το νόμο, το γκράφιτι συνιστά όντως βανδαλισμό. Το να γράφει κάποιος σε ακίνητο ενός άλλου ατόμου χωρίς τη συγκατάθεσή του είναι σίγουρα παράνομο. Ωστόσο, μερικοί άνθρωποι βλέπουν το γκράφιτι ως μια μορφή σύγχρονης τέχνης. Τα επιχειρήματα κατά των γκράφιτι είναι απολύτως κατανοητά. Πρώτον, αυτά τα «σκαριφήματα» κάνουν τα συγκεκριμένα σημεία να φαίνονται βρόμικα. Επίσης, συχνά συσχετίζεται το γκράφιτι την εγκληματικότητα και την παραβατικότητα οπότε για πολλούς πολίτες αναζοπυρώνουν το αίσθημα του φόβου. Στις ΗΠΑ, οι συμμορίες χρησιμοποιούν συχνά λέξεις και σύμβολα για να περιχαρακώσουν την περιοχή δράσης τους και να εκφοβίσουν τους αντιπάλους τους. Εκτός αυτού, δαπανώνται σημαντικά χρηματικά ποσά από τους φόρους για την αφαίρεση των γκράφιτι. Έχοντας αυτό κατά νου, αντί να χρησιμοποιούνται τα χρήματα των δημόσιων ταμείων για τη βελτίωση των σχολείων, των νοσοκομείων, των δρόμων και των γειτονιών, τα χρήματα σπαταλώνται για να απαλλαγούμε από τα γκράφιτι.
Όπως συμβαίνει με πολλά άλλα παρόμοια επιχειρήματα, υπάρχουν συνεπώς προϋποθέσεις για την ένταξη των γκράφιτι στον κόσμο της τέχνης. Τα γκράφιτι που σχετίζονται με το έγκλημα, τα ναρκωτικά, τη βία και τις συμμορίες δεν μπορούν να θεωρηθούν τέχνη. Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε τη διαφορά μεταξύ καθαρών tagger και καλλιτεχνών γκράφιτι. Λόγω των παρόμοιων μεθόδων τους, πολλοί δεν κατανοούν τη διαφορά μεταξύ των δύο ομάδων. Οι tagger είναι συνήθως έφηβοι ή νεαροί ενήλικες που γράφουν στους τοίχους των δημόσιων ή ιδιωτικών κτιρίων χρησιμοποιώντας ένα ψευδώνυμο ή ένα άλλο διακριτικό σημείο ως υπογραφή («ταγκιά»). Ωστόσο, οι γνήσιοι καλλιτέχνες γκράφιτι δημιουργούν ένα καλλιτεχνικό κομμάτι. Αυτό το γκράφιτι πρέπει να κατηγοριοποιηθεί ως μια μορφή τέχνης ως μια καθαρή μορφή καλλιτεχνικής έκφρασης. Σε αντίθεση με τα σκαριφήματα και τα σημάδια, όταν γίνονται σωστά με φαντασία, έμπνευση και εμπειρία, το γκράφιτι μπορεί όντως να δημιουργεί εκπληκτικά έργα τέχνης. Στην πραγματικότητα, ορισμένοι καλλιτέχνες, οι οποίοι αυτοκατηγοριοποιούνται ως «καλλιτέχνες γκράφιτι», είναι άκρως επιτυχημένοι στην πώληση των έργων τέχνης τους. Η εμπορική πλατφόρμα των γκράφιτι βρίσκεται σε μεγάλη άνοδο παγκοσμίως.
Όλο και περισσότεροι άνθρωποι απολαμβάνουν πραγματικά το γκράφιτι ως μια εναλλακτική μορφή τέχνης. Πέραν της ολοένα αυξανόμενης προβολής του, το γκράφιτι συνήθως κομίζει ένα σημαντικό μήνυμα ως έκφραση και σχόλιο για την κοινωνία. Τούτου λεχθέντος, τα γκράφιτι είναι ωφέλιμα για την κοινότητα παρέχοντας στα άτομα τη ελεύθερη φωνή να εκφράσουν τη γνώμη τους για τα θέματα που τα απασχολούν. Είναι κατανοητό γιατί ορισμένοι συνδέουν τα γκράφιτι με βανδαλισμό, αλλά με τους σωστούς περιορισμούς, ελέγχους και κανόνες μπορούν σίγουρα να κατηγοριοποιηθούν ως μορφή τέχνης. Συνολικά, με το σωστό μήνυμα και τη σωστή τοποθέτηση, πολλοί θα καταλήξουν τελικά στο συμπέρασμα ότι το γκράφιτι είναι μια αυτόνομη και αδέσμευτη μορφή καλλιτεχνικής έκφρασης.
Διάβασε ακόμα:
Η ιστορία του ονόματος «NYLON»
