Οι Mushroom Managers
Τα διευθυντικά στελέχη που υιοθετούν το “στυλ διαχείρισης των μανιταριών”, οι λεγόμενοι mushroom managers, ακούγεται να έχουν ένα σπουδαίο όνομα, αλλά δεν έχουν τελικά μια σπουδαία προσέγγιση διοίκησης. Ο όρος χρησιμοποιείται για να περιγράψει έναν τρόπο διαχείρισης του ανθρώπινου δυναμικού που προσομοιάζει στον τρόπο καλλιέργειας των μανιταριών, τα οποία εφοδιάζονται με λίπασμα και αφήνονται στο σκοτάδι για να αναπτυχθούν. Ο πυρήνας του συγκεκριμένου τρόπου διαχείρισης βασίζεται στην ασυμμετρία διάχυσης πληροφοριών μεταξύ διευθυντών και εργαζομένων, ενώ παράλληλα από τους τελευταίους απαιτείται καλή απόδοση και αποτελεσματικότητα. Υπάρχουν φυσικά πληροφορίες που δεν μπορούν να αποκαλυφθούν σε όλα τα οργανωτικά μέλη και φυλάσσονται συνήθως από τα ανώτερα κλιμάκια (π.χ. σχέδια εξαγορών, εμπιστευτικά οικονομικά δεδομένα, πληροφορίες για τους προμηθευτές, τους πελάτες και τους εργαζόμενους), αλλά υπάρχουν και πολλές πληροφορίες που μπορούν να μοιραστούν (π.χ. πληροφορίες που σχετίζονται με την απασχόληση, τα οικονομικά της εταιρείας, τις μελλοντικές λειτουργικές αλλαγές, αλλαγές στο προσωπικό). Η διαχείριση των μανιταριών αναφέρεται στην απόκρυψη των πληροφοριών που περιλαμβάνονται στη δεύτερη κατηγορία.
Σε γενικές γραμμές ένας mushroom manager δεν μοιράζεται τις στρατηγικές, τα έσοδα, τα έξοδα, τους κινδύνους και άλλες σημαντικές πληροφορίες, κρατώντας τους υπαλλήλους και τους υφισταμένους “στο σκοτάδι”, χωρίς να τους επιτρέπει την πρόσβαση σε άλλες πηγές πληροφόρησης. Δίνει στους υπαλλήλους του περιγραφή της εργασίας που χρειάζεται να ολοκληρώσουν και τα απαραίτητα εργαλεία για να το πετύχουν, αλλά δεν τους ενημερώνει για τον σκοπό για τον οποίο εργάζονται. Οι δίαυλοι επικοινωνίας ως επί το πλείστον είναι κλειστοί -επικοινωνεί με τους εργαζόμενους χρησιμοποιώντας μονόδρομες πηγές επικοινωνίας- και ο ίδιος προσπαθεί να ελέγξει όλη τη διαδικασία της λήψης αποφάσεων, γεγονός που μπορεί να οδηγήσει σε ένα ντόμινο από κακές αποφάσεις. Ένας διευθυντής που υιοθετεί το στυλ διαχείρισης των μανιταριών βασίζεται στο να δίνει έτοιμες, προσανατολισμένες στην παραγωγή πληροφορίες στους υπαλλήλους του, χωρίς να αφήνει περιθώρια για αμφισβήτηση και τελικά εμποδίζει τους εργαζόμενους να εξελιχθούν επαγγελματικά. Πρόκειται για μια σχετικά αυταρχική προσέγγιση διοίκησης με έμφαση σε χαρακτηριστικά όπως η μυστικότητα, η αυστηρή εποπτεία, και η αυστηρή ιεραρχία.
Στην πράξη οι mushroom managers αποτυγχάνουν στον κύριο σκοπό τους που είναι η διαχείριση. Ως αποτέλεσμα, οι εργαζόμενοι καταλήγουν να κάνουν αυτή τη δουλειά με μηχανικό, επαναλαμβανόμενο τρόπο, χωρίς να συμβάλλουν με πιο παραγωγικές ή ενεργητικές μεθόδους. Οι κίνδυνοι που θα κληθεί η επιχείρηση να αντιμετωπίσει πέρα από σοβαρές οικονομικές ή διοικητικές κρίσεις, περιλαμβάνουν περιορισμένη ικανότητα των εργαζομένων να συνεισφέρουν στον οργανισμό, αρνητική συμπεριφορά, χαμηλή αφοσίωση, αυξανόμενο κυνισμό, και εργαζόμενους που ενεργούν με παρόμοιο τρόπο με τη διοίκηση, δηλαδή δεν παρέχουν πληροφορίες. Από την άλλη πλευρά, μια μάλλον θετική προέκταση του στυλ διαχείρισης των μανιταριών είναι ότι οι εργαζόμενοι έχουν πολύ περιορισμένη ευθύνη και ο αριθμός των αποφάσεων που πρέπει να λάβουν είναι ελάχιστος, γεγονός που μειώνει το άγχος στον χώρο εργασίας.
Διάβασε ακόμα:
Πώς οι διπλωματικές δεξιότητες ενισχύουν τα ηγετικά προσόντα
Τα καταπληκτικά πλεονεκτήματα της εκπαίδευσης των εργαζομένων στον χώρο εργασίας
